७६ द्रोणको अधिपत्य

७६ द्रोणको अधिपत्य

( यसो गर्न जरुरी थियो, नत्र कर्णलाई अर्जुनको बध गर्नु पर्ने अवस्था आउन सक्थ्यो)

रत्नमान डंगोल

फौजको सर्बोच्च सेनाध्यक्षमा कसलाई राख्ने भन्ने बारे दुर्योधन र कर्णको बिच सल्लाह साहुति भयो । कर्णले भन्यो –"ठिक छ, हाम्रो पक्षमा युद्ध गरिरहेका राजकुमार योद्धाहरु प्रत्यक हाम्रो फौजको सर्बोत्तम सेनाध्यक्ष गरी अधिकार दिन योग्य छन् । यी सबै राजाहरु पराक्रममा, बलमा, शक्तिमा, दक्षतामा, साहसमा, बहादुरीमा, कुलघरानामा र बुद्धिमानीमा बराबर छन् । तिनीहरु सबैलाई संयुक्त अधिपतिमा राख्न सकिँदैन । यदि तिनीहरु मध्ये एकजना कसैलाई चुनियो भने अरुहरुले मन दु:खाउने छन् । त्यहि कारणले गर्दा सबैको शक्ति प्रयोगमा ल्याउन नसक्ने हुन सक्छ । त्यसबाट हामीलाई हानि हुनेछ । यसकारण सबैका गुरु भएका द्रोणाचार्यलाई सर्बोत्तम सेनाध्यक्षमा राख्ने मेरो सल्लाह छ । शस्त्रधारीहरु मध्ये उहाँ नै सर्ब श्रेष्ठ हुनु हुन्छ । हाम्रो फौज हाँक्न सक्ने क्षमतामा उहाँको बराबरी गर्न सक्नेमा अरु कोहि छैन । त्यसकारण सेनाध्यक्षको लागि उहाँलाई नै छानौँ ।" त्यसो गर्न ठिक छ भनि दुर्योधनले मञ्जुर ग-यो । सोहि गर्ने निर्णय भयो । (#॥हे दुर्योधन तिमीलाई के थाहा कर्णको छल – आफु मरेर भए पनि पाण्डवहरुकै जीत गराउने षडयन्त्र भएको भनेर ! ॥). दुर्योधन द्रोणाचार्य कहाँ गयो । भेला भएका राजकुमारहरु र योद्धाहरुको समक्ष शिर झुकाएर भने – "सम्माननिय आचार्य, बर्णमा, कुलघरानामा, ज्ञान-बिज्ञानमा, उमेरमा, बुद्धिमा, बहादुरी र निपूर्णतामा तापईँको बराबर यहाँ भेला भएकोमा कोही छैन । सर्बोच्च  सेनाध्यक्षको पद ग्रहण गर्नु हुन म तपाईँलाई अनुरोध गर्दछु । तपाईँको अध्यक्षतामा कौरब सेनाले बिजय हासिल गर्नेछ ।" (#॥के गर्ने दुर्योधन, कर्ण र द्रोण दुबैको  नैतिक समर्थन पाण्डवहरु प्रति भएको तिमीलाई थाहा छैन । पाण्डवहरुलाई जिताउन आफुमर्ने निहु मात्र पर्खेका छन् - जस्तो भीष्मले ग-यो ॥।). भेला भएका सबै राजाहरुले यस प्रस्तावलाई ठूलो स्वरले स्वागत गरे । त्यस समर्थनको स्वरले  दुर्योधन खुशि भयो । मेघनाथले स्वागत गरी उचित विधिले द्रोणाचार्यलाई सेनाध्यक्षमा स्थापना गरे । त्यस बेला उपस्थित योद्धाहरुको प्रशंसा र बिकुलका आवाजले यस्तो भान हुन्थ्यो कि मानौ कौरबहरुले त्यसै नै युद्धमा विजय हासिल गरी सक्यो । द्रोणको अध्यक्षतामा उनिहरुको जोश र बिश्वास ठूलो भएको स्पष्ट देखियो । द्रोणले सेनालाई चक्राकारको ब्युहमा रचे । त्यस बेला सम्म युद्धबाट टाढा रहेका कर्ण अहिले रथमा चढी युद्ध क्षेत्रमा यताउता चलिरहेको देखिन्थ्यो । (#॥देखाउति तत्परता त देखाउनै प-यो र पाणडवहरुलाई पनि त जानकारी दिनु प-यो, रणभूमिमा आएको ॥). सो कर्णको चहल पहल देखेर कौरब सेनामा मनोबल बढेको थियो । सेनामा कुरा चलेको थियो कि  ' महान भीष्मले पाण्डुका छोराहरुलाई मार्ने इच्छा गरेका थिएनन् । त्यसैले युद्धमा पूरा मन लगाएका थिएनन्, तर अहिले कर्ण रण भूमिमा आएका हुनाले पाण्डवहरुको नाश हुने पक्का भयो ।' (#॥कसैलाई पनि थाहा भएन कि पाण्डुको तर्फबाट कोहि पनि सन्तान थिएन – सबै नै कुन्तीले नाथो पोईहरुबाट पाएका छोराहरु हुन भनेर र साथै कर्ण पनि सूर्य पोईबाट भएको पहिलो छोरा ॥). द्रोणाचार्य युद्धको एघारौँ देखि पन्ध्रौँ दिन सम्म सेनाध्यक्षमा रह्यो र सोह्रौ दिनमा दृष्टद्युम्नको हातबाट बीरगति प्राप्त गरे । बृद्ध भै सकेको भएता पनि युद्ध क्षेत्रको जहाँ तहिँ नौजवान योद्धाको जस्तै भयंकर शक्ति देखाएका थिए । उनले आक्रमण गरेको जुन सुकै बेला पनि हुरी आएको बेलाको बादल जस्तै पाण्डव फौजहरुलाई तितर बितर पारेको थियो । (#॥बिचरा सिपाहिहरु, हाथिको लडाईँमा घाँसको मिचाई ॥). पाण्डव पक्षका माहन योद्धाहरु सित उनि आफैले युद्ध गरेका थिए । उनले सत्यकि, भीम, अर्जुन, दृष्टद्युम्न, अभिमन्यु, द्रुपद र काशिराज सित युद्ध गरेर उनिहरुलाई धेरै पटक हराएका थिए । (#॥ सो काम भीष्म भएको बेला पनि त गर्नु पर्थ्यो नि॥). द्रोण सेना प्रमुख भएको पाँच दिन सम्म उनले पाण्डव सेनालाई आच्छु आच्छु पारेका थिए – पाण्डुका पक्ष चाहिँ चुपाचाप हेरेका थिए होला, किन कसैलाई पनि बध नगरेको होला ??? !!!॥).

क्रमश:

अब एकै चोटी ८१ अभिमन्युको मृत्यु

रत्नमान डंगोल